‘Er was eens….’
En daar zit ik dan…. Op mijn knieën kotsend boven een bak. Ik sta met mijn camper in een klein plaatsje ergens in Nederland. Geen idee meer wat de naam van het plaatsje was, maar het voelde alsof ik in de filmset van Outlander was beland. Overal stonden oude werktuigen en het water konden we uit de put halen. Met mijn huidige verstand, kan ik me bedenken dat er ook een waterplaats was die minder middeleeuws aanvoelde, maar op dat moment nam ik alles zeer letterlijk.
Ik heb een Canabis Edible genomen, onder het mom van ‘dat kan ik nog even naar binnen keren’ en broeden op alles wat tijdens mijn opleidingsdagen van de lichaamsgerichte traumatherapie opleiding had geleerd. Uh… vooral zelf had ervaren, want zo werken deze opleidingen natuurlijk. Achteraf gezien was het misschien een tikkeltje onverstandig om dat te doen na zulke intense opleidingsdagen en als je in je eentje ergens op een camping vertoefd. Waarvan de omgeving me ook nog eens weinig uitnodigde om alles helder te zien.
Waar was ik…. Ohja…. Boven die bak! Fantoomovergevend en vastgenageld aan de grond en al snel merkte ik dat ik compleet was overgenomen door iets groters. Heftig spul hè? Die Fishermans…. Ik merkt al snel dat ik de controle verloor. He bah….. Controleverlies….. Ik bedoel ik had op dat moment liever last gehad van urineverlies. Ik heb uren aan de telefoon gehangen met vrienden die mij voortdurend hetzelfde vertelde “nee, Jenna… je gaat niet dood. Er is nog nooit iemand doodgegaan aan wiet.” Na een paar uur klonken de steeds herhalende opbeurende woorden nog steeds alsof ik het voor het eerst hoorde. “Ik ga dus niet dood….. Ga ik niet dood?…. Ik ga niet dood, maar wat gebeurt hier dan wel?” Het is echt bij lange na het engste en tegelijkertijd het meest inspirerende wat ik ooit heb meegemaakt. Ik voelde een enorme energiegolf door me heen gaan van onder naar boven en ik kwam letterlijk los van mijzelf. En daar zwevend vanaf een afstandje kijkend naar mijzelf kwam ik erachter dat ik uit twee delen bestond. Het ellende hulsje op de bank. Wat ik op dat moment aanschouwde als een hoopje ondergekotste kleren, het bleke huidje en een stapeltje botten dat compleet machteloos was. Maar ik zweefde vanaf een afstandje en keek naar mezelf… en ik voelde eigenlijk alleen maar rust. Het voelde alsof alles goed was. Ik had eigenlijk nergens last van. Ik kon helder denken, kijken, gewoon zijn, niets meer en niets minder, alles was gewoon goed. IK was goed! Alsof ik mijn eigen waarheid was. En dat terwijl mijn lichaam en mijn onderkomen, en waarschijnlijk ook mijn overkomen, zo ellendig voelde.


Ben je er wel bewust van hoeveel licht je uitstraalt?
“Je bent genoeg!” Hoor ik mezelf zeggen tegen een van mijn cliënten op de bank. Ben je er wel bewust hoeveel licht je uitstraalt, hoe mooi jij als persoon bent en wat jouw krachten zijn? Ik somde op wat ik allemaal zag in degene. Ik moest van hoge huizen komen, want deze persoon kwam binnen als een (net niet) doodgeschoten vogeltje met nog enkel één veer om mee te vliegen. Jij denk dat je gekortwiekt bent en dat je vastzit, dat je je vleugels niet kan spreiden. Dat je niet echt vrij kan zijn en kan doen wat je wil. Maar jij bent degene die jezelf kortwiekt. Die jezelf vastzet in een kooi. Je kan jezelf in één tel bevrijden! Maar je bent waarschijnlijk bang om erachter te komen dat je een paradijsvogel bent. Bang dat anderen jouw kleuren zien. De échte versie van jou kunnen zien, zodat ze echt van je gaan houden… De vrouw lachte als een boer met kiespijn, dacht ze…. Want ondertussen zag ik haar felle licht door de scheuren van haar façade heen schijnen.


Waar is mijn eigen licht gebleven?
Diezelfde avond zit ik op de bank. Dezelfde bank in de camper overigens als waar dat ellende hulsje vier maanden geleden zat. En daar op die bank voel ik me op zijn zachts uitgedrukt best ellendig. Ik voel me opgejaagd alsof ik voortdurend aan een cafeïne-infuus lag. Ik voelde de tranen door mijn lichaam golven maar ik was simpelweg te trots om er maar één traan van los te laten. Dit keer steeg ik niet boven mezelf uit om het even rustig vanaf een afstandje te bekijken. Ik bedoel ik wilde wel want juist nu wilde ik afstand van al die ellende, maar stiekem wist ik wel dat dat niet de oplossing was. Ik moest NU met mijn neus op de feiten gedrukt worden. Ik moest eens even zelf met mijn problemen om de oren geslagen worden. Want hoe zat het eigenlijk met mijn eigen vleugels? En als ik dan eerlijk tegen mijzelf was, voelde ik niet één enkele veer meer… Mijn paradijsvogel was vermomd als een zwarte kraai die me streng aankeek. En vanuit die staat mijn zijn verder afspeurend voelde ik net als de client vandaag wel scheuren in mijn façade, maar het licht erachter was gedoofd.

Plots ontsnapte er een traan en voordat ik hem kon vangen en kon verhullen volgde de rest als een vloedgolf. “Ik kan niet meer….” Ik kan niet meer sterk zijn voor een ander. “Ik kan niet meer….” Ik kan niet meer het licht zijn in het donker van een ander … “Ik kan niet meer….” Ik kan niet meer de bezorger van het geluk zijn bij een ander… “Ik ben zó moe….” Snik… En waar word ik eigenlijk gelukkig van? Wat is mijn waarheid? En weer kwam die vraag ‘Wie ben ik eigenlijk?’.


De stekker gaat eruit!
Het is precies een maand later, nadat ik er pijnlijk achter kwam dat mijn eigen licht langzaam was gedoofd en ik opgebrand was. En ik voel me slecht. Lichamelijk en mentaal. Ik besluit om mijn praktijk voor relatietherapie en lichaamsgerichte traumatherapie op te doeken. Basta! De stekker gaat eruit…. Ik voel aan alles dat ik het MOET doen, er is geen enkele maar. Het zou alleen al een verstandige keuze zijn, omdat het al mijn tweede burn-out binnen twee jaar tijd is. En daar stiekem wel een aardige portie schaamte bij, want ik zou toch als geen ander beter moeten weten! Wat een sukkel was ik dat ik iedereen vertelde dat je jezelf niet voorbij moet gaan, ik hen leerde om hun eigen waarheid te volgen en mijn grootste drijfveer was misschien wel dat de ander van zichzelf gingen houden. Maar achter de bune stak ik na iedere sessie mijzelf in de fik. En branden deed het al een tijdje, misschien zelfs al wel een paar jaar. De rooksignalen waren er al lang, maar je hebt het heel cliché pas door als het zover is. Als je echt niet meer anders kan en je met grof geweld die verandering in wordt geduwd. Het stoppen van mijn praktijk was een lijdensweg. De administratieve rompslomp die erbij kwam kijken was allesbehalve leuk, maar dat even terzijde. Wat me meer raakte waren de reacties van cliënten. Sommige waren gelukkig hartverwarmend, maar er waren ook reacties die snoeihard en kwetsend op mij overkwamen. “Je pakt je verantwoordelijkheid niet.”, “Je kan ons niet in de steek laten, we kunnen niet zonder je.”, “Van jou had ik toch wat anders verwacht…”. Maar ook betalingen van al reeds gegeven sessies bleven uit, met als reden dat ik levens ruïneerde. Uiteindelijk zie ik het maar als geschenken in foeilelijk cadeaupapier, want het maakte me pijnlijk duidelijk dat de balans al langer zoek was. Ik leefde voor het dichtrennen van de gaten, de schaduwdelen, van anderen. “Jouw geluk boven dat van mij!”, schreeuwde ik nog net niet trots van de daken. Het was als een soort drugs. Ik had een afhankelijkheid gecreëerd van het gelukkig maken van anderen. Ik liet jou stralen, maar ik had niet geleerd om mijn eigen paradijsvogel in als zijn kleuren groot te brengen. Ik had al zoveel rooksignalen genegeerd, maar ik wist het nu zeker! Ik wilde mijn eigen kleuren leren kennen. De kleuren die diep in mijn schitteren, mij intens gelukkig maken. En ik wilde die kleuren gaan delen met de wereld! Ik wilde me genoeg voelen, precies zoals ik ben. Want stiekem ben ik toch die extraverte paradijsvogel in me.


Mijn ambitieuze criticus
In de maanden die volgde, voelde het allesbehalve paradijselijk. Ik liep tegen een zwaar offensief aan overtuigingen van mijn innerlijke criticus aan. Mijn criticus is een serieuze hordeloper en hij kreeg het Spaans benauwd van alles wat er nu gebeurde. En poeh.. wat maakte hij het me moeilijk! Bij loslaten van mijn oude rol voelde hij al wat ongemak, maar het ‘bankzitten’ wat volgde op de keuze om te stoppen met mijn praktijk en de identiteitscrisis waar ik in belandde maakte deze hordeloper onrustig en angstig! Je MOET werken, want anders ben je niet nuttig. Het werk dat je doet MOET nuttig en vooral mensgericht zijn. Je hebt een goede opleiding, hier MOET je iets mee doen. En wie denk je wel niet dat je bent dat je zo maar iets anders gaat doen? De tijd van spelen is voorbij, WORD VOLWASSEN! En stop met dat heen in weer gaan in al je ideeën en je onhaalbare manifestatiepogingen. Er vond een befaamd slagveld in mij plaats, die niet direct als prettig de dagboeken in zou verdwijnen. Wat kwam ik mijzelf tegen. Het loslaten van die rol die ik ruim 15 jaar lang vervuld had. Ik was die rol! Er was maar één kleur. Althans dat dacht ik…. Uiteindelijk bleek het een masker.


Wie ben ik dan?
Sorry… ik neem je nog één keer terug naar het onsmakelijke Cannabis avontuur. “Als ik niet dat hoopje ondergekotste kleren, het bleke huidje en een stapeltje botten op die bank was, wie was ik dan wel?” De laatste jaren voelde mijn rol als therapeut als een jas die me niet meer paste. Dat is een mooie metafoor die Gijs Jansen gebruikt in zijn boek ‘Time to ACT’. Ik vermaakte de jas steeds, ik ging andere opleidingen volgen en veranderde mijn doelgroep. Dan paste de jas steeds even weer, maar na verloop van tijd schuurde hij altijd weer ergens. Uiteindelijk was de jas niet meer te vermaken en moest ik delen van mijzelf amputeren om nog in de jas, oftewel de rol, te passen. “Maar als ik niet de therapeut was, die redder in nood was, wie was ik dan wel? En wat was mijn eigen waarheid die mij kon leiden?”


Van zwart, naar wit, naar kleur
In de maanden die volgde bestond mijn herstel uit uren nar buiten turen vanuit diezelfde camperbank. Wachten totdat de regen plaatsmaakte voor de zon en het licht weer donker werd en backwards. Alles ging aan me voorbij, ik voelde niks. En langzaam vanuit dat niets ontstond er een sparkel diep in mij. Ik durf het na mijn eerdere omschrijving het woord vuur of fik niet meer te gebruiken, maar het was een soort vlinder die mijn hart zachtjes streelde met haar vleugels. Ik pakte steeds vaker mijn (digitale) pen en zwart werd wit en na aan paar maanden werd het zelfs kleur. Het machteloos krassen, werd langzaamaan een logische belijning en gaven richting aan mijn verlangen, mijn creatieve verlangen. Ik zou een slechte therapeut zijn geweest als ik niet zeker zou weten dat wat ik tegen cliënten zei niet zou werken, maar dat het zo fijn zou voelen om in je eigen waarheid te gaan staan wist ik niet. Het is een warm gevoel, alsof duizend armen je omhelzen en je nooit meer loslaten. Het is als thuiskomen op een plek waar je weet dat het áltijd goed is. En ik heropende hiermee een deur in mijzelf “Hé! Ik heb dit eerder gedaan!” Ik ben van jongs af aan altijd al zeer creatief geweest, het was dan ook alsof ik weer even in mijn persoonlijke blauwdruk kwam te staan. En daar op die plek, in jouw waarheid, daar voel je dat de energie voor je gaat werken!


En nu een jaar later…
En nu een jaar later, zit ik weer op de bank. Dit keer niet meer op de bank in mijn camper, wat eigenlijk mijn huis op wielen was, maar op de bank in mijn ‘stenen’ huis. Ik kijk voor me uit, in mijn fijne kleurrijke huis en ik voel me gezegend. En het intense geluk in mij is niet meer die ene vlinder die mijn hart zachtjes streelt, maar het is een zwerm kleurrijke vlinders die een onbeschrijfelijk gevoel van warmte én kalmte tegelijkertijd in mijn hele lichaam teweegbrengt. Ik ben intens dankbaar voor het fijne huis dat ik eindelijk toegewezen heb gekregen na een lange tijd van veel bestaansonzekerheid. De reis naar dit geluksgevoel toe en vooral het ontdekken van mijn eigen waarheid was een turbulente en zware reis. Loslaten van wie ik dacht te zijn, wat mij eerder hielp en wat mijn eigen schaduwdelen verdoezelde. Het voelde alsof er iets in mij dood moest gaan en gaf een diep gevoel van rouw, maar het bleek een van grootste offers te zijn die ik kon brengen. Want als gevolg hiervan kon ik eindelijk gaan ontvangen! En dat ook op allerlei vlakken in mijn leven waarbij de balans eerder ook ver te zoeken was. In wonen, in mijn gezondheid en energiebalans én in mijn carrière. Eindelijk heb ik gehoor durven geven aan de innerlijke drang naar creatie. En ik heb geleerd erop te durven vertrouwen dat alles wat ik creëer, ik creëer vanuit liefde. Ik hoef niet meer hard te werken en maskers op te zetten. Creëer Jenna! Creëer! Wees jezelf en laat ook jouw extraverte paradijsvogel los! Het is tot nu toe de grootste daad van zelfliefde die ik heb gedaan en ik hoop dat er nog veel meer volgt. En ik wens dat mijn creaties én de verbondenheid met het menszijn mij en ook jou helpt om óók het pad naar jouw waarheid te volgen!


En toen leefde ze nog lang en gelukkig?
‘En toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies dit verhaaltje uit.’ Lekker cliché en het klinkt zo makkelijk! Maar, als ik iets wel heb geleerd is dat achter iedere happy (of bad) ending ook new beginning zit. ‘It’s a never ending story’. Ik hoop dat ik je heb kunnen inspireren met mijn verhaal en misschien herken je ook wel jouw eigen worsteling hierin? Anyhow, voor mij is dit verhaaltje nog niet klaar. Want daar sta ik dan. Front page, mijn naam voorop in al mijn kleuren en klaar om mijn creaties met jou te delen.

Laat het volgende hoofdstuk maar beginnen!

Doe je mee?